Quen mo ía dicir. Oito e media da mañá co sol na cara camiño de Coirós para o segundo tramo da xornada na 26º Edición do Rallye da Coruña. Atopar un sitio fácil onde aparcar nunca foi o meu forte pero o navegador lévame á igrexa de Xan Xiao e douno por bo. Un paseiño a pe e xa se oen as sereas dos coches da organización. “Desde aquí, calquer camiño que baixe” dime unha muller dun Peugot branco tuneado. Chego ao ramal. Que fago eu aquí é a pregunta que me repito cada tempada. Aquí metida entre aprendices de piloto, de mecánico… picariños durmidos e pais de familia con aquela expresión infantil de cando amencían no día de Reis.
Sorpréndeme sempre, cada vez que me pranto nunha curva desas chulas, a cantidade de aficción. Sobre todo porque se eu chego a eso das nove, eles e elas –moitísimas rapazas-, a xulgar polas caras e por como teñen montado o chiringuito (cadeiras, termos abertos e mantiñas sobre as pernas) xa levan aquí media hora polo menos. A organización da carreira debe querer fidelidade absoluta, adhesión incorruptible e sempre fai madrugar aos siareiros. “Se queres rallye que se vexa o compromiso”, seica pensan, e lógrano. Dame a impresión que ben podían por os primeiros tramos ás sete que as veigas e prados habían estar igual de ateigados. Ata con chuva. Se cadra por eso hoxe hai máis público, o sol resplandece e nin unha soa nube ameaza a festa do motor.
Lembro a primeira vez que fun a un rallye, sorprendeume a cordialidade, toda esa xente cos zapatos novos como quen vai á misa do patrón o 16 de agosto. Hoxe igual, as mellores galas para vibrar ca primeira das competicións que abren o calendario galego. Ambiente de festa. O grupo ao que me uno é tan paritario que a Irene seguro se lle saltaban as bágoas. Como se tamén fora da familia a chavala do suadoiro gris de Talleres Non-se-ve-ben e gorra Pirelli arrechégase e faime un sitiño nese banco improvisado enrriba dos bultos de forraxe.
O eco dos bólidos resoa moito antes de ver a primeira roda soltando gravilla. Ese é o misterio. Sabes que está aí, polos carreiros, intúelo ao fondal, o motor ruxe e os neumáticos derrapan antes de aparecer tras da curva e nun tris pasou o Hyundai… o silencio volve. Agora as caras ollan para os móbiles que repiten a xogada e a voz da “expertice” analiza como trazou a virada: “vai sobrao”. Óense os tip-tip nos teléfonos e comezan a chegar videos de outros tramos. “Onde é esto?”, “temos que ir alí a próxima vez” O bon siareiro nunca está satisfeito de todo co tramo que escolle, sempre no treito do veciño luce mellor a competición. É como a herba do pasto.
Antes de marchar un pouco de espectáculo. A casualidade, o inesperado volantazo que remata ben. É un Renault azul, pásase de frenada, catro pedras que hai polo medio e deléitanos cun trompo. “Graveino todo”, berra a nena que está detrás. A manobra obriga á marcha atrás e a afección aplaude, ante todo fair play. “Esto pásalle a calquera”, sentencia un tipo con vocación de comentarista e moitos kilómetros en rutas europeas. O video xa está circulando e o audio da avoa non se fai esperar: “Leo, non te achegues tanto”. Xa se sabe, a seguridade é o primeiro. Esto rematou, érgome e permanece o olor a combustible nas narinas. Esto lémbrame a aquela frase do Kilgore, adoro o cheiro a napalm na mañá, que ademáis de a victoria, aquí ule a rallye. Boa tempada 2022!